خدای نامه یا خداینامَک که در حقیقت گونه ای از رویدادنامههای رسمی روزگار ساسانیان بوده مهمترین آثار تاریخی دورهٔ ساسانی یه که درشون نام پادشاهان دودمانهای ایرانی و رویدادهای دورانهای گوناگون و همهٔ حماسههای ایرانی از زمان گیومرث تا خسرو پرویز تا اواسط پادشاهی یزدگرد سوم (نوه خسرو پرویز) ثبت و نوشته شده.
در نوشتن مطالب خداى نامه ها گاهی اغراق هم شده و داستان ها با افسانه آمیخته شده. در تهیه و تنظیم و نوشتن خدای نامه دبیران و کاتبان شاهی، موبدان و خاندانهای بزرگ ساسانی نقش داشتهان. فردوسی برای نوشتن شاهنامه از مهمترين منابعی که استفاده کرده خدای نامه ها بوده که در موارد مختلف در شاهنامه بهشون اشاره میکنه و ميگه كه پادشاهان ساسانی به فراخور زمان از قصه گوهای دربار میخواستن تا از "خدای نامه "براشون بخونن تا از تصمیمات شاهان قبلی آگاه بشن و تجربه و دانششون بالابره و اشتباهات گذشتگان رو تكرار نكنن. مثلا" فردوسی اشاره میکنه که برای بهرام گور در حین شکار داستان های جمشید و فریدون رو تعریف میکردن. اصل خدای نامه به زبان پهلوی بوده که متاسفانه در دست نیست. از کهنترین مترجمان معروف این کتاب از زبان پهلوی به عربی، ابن مقفع است. همون نویسنده و مترجم بسیار باسواد ایرانی "روزبه پوردادویه" که بهترین ترجمه کلیله و دمنه از زبان پهلوی به عربی رو هم انجام داده.