نظامى در هفت پيكر يكى از القاب بهرام گور رُ "ستاره يمانى" معرفى ميكنه و گرماى حضور و چشمهاش رو به ستاره سهيل تشبيه ميكنه.

ستارهٔ سُهـیل (به انگلیسی Canopus)، با نام باستانی پَرَک، اَگَست درخشان‌ترین ستارهٔ صورت فلکی شاه‌تخته در نیمکرهٔ جنوبی آسمانه. سهیل پس از شباهنگ دومین ستارهٔ پرنور آسمان شبه.

ستاره سهیل از یمن طلوع میکرده، سهیل نامی عربی یه و در کاربرد به معنای درخشان. این ستاره معمولاً در نیمه دوم سال خورشیدی قابل رویته و به همین دلیل هم در ادبیات فارسی «ستاره سهیل شدن» به عنوان ضرب‌المثل و به این معنا که فردى کم‌پیداست و به آسانی پیدا نمی‌شه به کار برده میشه. محل طلوعش در یمنه و در قدیم چرم‌سازان یا همون ادیم‌کاران یمن، در شهریورماه، پوست‌های گاو رُ بر بالای کوه پهن می‌کردن و وقتی که ستاره سهیل در آسمان از بالای پوست‌ها می‌گذره، گرمای شدید و حرارت بسیارش ، پوست خام رُ تیره و تبدیل به چرم مرغوب خوشبوی سرخ رنگی میکرده که بهش ادیم میگن و هر جا که حرارت سهیل کمتر بوده پوست‌ها تبدیل به انبان یعنی چرم کم‌بها می‌شدن. چرم یمن در استحکام و زیبایی مشهور بوده.
تا "یمن تاب" شد سهیل سپهر
آن پرستش نه ماه دید و نه مهر
عَدَنی بود در دُرافشانی
یمنی پُر سهیل نورانی
در یمن هر کجا سخن راندند
همه نجم الیَمانیَش خواندند
ستاره سهیل یک ابرغول سفیده و با ۹ جرم خورشیدی و قطر ۷۰ برابری خورشید ،در فاصله ۳۰۹ سال نوری از زمین قرار داره و درخشندگى ش حدود ۱۰۰۰۰ برابر خورشید تخمین زده شده.